Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach.

Nasz komentarz:

Ten fragment z Księgi Powtórzonego Prawa (6:4-9), znany jako Szema Izrael, jest kluczowym wyrazem wiary i oddania Boga w judaizmie. Rozpoczyna się on deklaracją wiary w jedynego Boga, który jest Bogiem Izraela – Panem jedynym. Podkreśla tożsamość i jedność wiary, przypominając Izraelitom o ich wyjątkowym powołaniu do służby Bogu.

Z perspektywy katolickiej, fragment jest jednym z fundamentalnych wyznaczników wiary i praktyki religijnej. Rozpoczyna się on kluczowym wyznaniem monoteistycznej wiary: "Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedyny." To stwierdzenie jedności Boga wzywa do całkowitego oddania się i służby Bogu, który jest źródłem życia i miłości.

Dalej cytowany przykaz miłości Boga z całego serca, duszy i sił, odnosi się do fundamentalnych wartości katolickich, podkreślając konieczność całkowitego oddania się Bogu. Miłość do Boga jest centralnym punktem wiary katolickiej, kształtując relacje między człowiekiem a Bogiem oraz między ludźmi.

Instrukcje dotyczące przechowywania tych słów w sercu, przekazywania ich dzieciom i wspominania ich w codziennym życiu, wskazują na wewnętrzną przemianę, którą wiara katolicka proponuje swoim wyznawcom. To wezwanie do żywej praktyki wiary, która nie tylko kształtuje życie duchowe jednostki, ale także integruje wiarę z codziennymi działaniami.

Dodatkowo, nakaz przywiązania słów do ręki jako znaku oraz wypisywania ich na drzwiach domu i bramach, podkreśla znaczenie publicznego świadectwa wiary oraz jej integracji z życiem społecznym i rodzinnym. Jest to sposób na ciągłe przypominanie sobie Bożych nauk oraz na manifestowanie wiary w sposób widoczny dla innych.

Cały ten fragment nie tylko wskazuje na centralność Boga i miłości do Niego w życiu katolika, ale także na praktyczne sposoby, w jakie wiara może być wcielana w życie codzienne, kształtując jedność wewnętrzną i zewnętrzną w relacji z Bogiem i bliźnimi.