Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na miejsce skaliste, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz po wschodzie słońca przypaliło się i nie mając korzenia, uschło. Inne znów padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne w końcu padły na ziemię żyzną, wzeszły, wyrosły i wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny.

Nasz komentarz:

Ten fragment z Ewangelii według Marka (Mk 4, 3-8) przedstawia przypowieść o siewcy, która jest metaforą naszego życia duchowego i naszej relacji z Bogiem. Siewca symbolizuje Boga, a ziarno to Jego słowo. Gleby, na które pada ziarno, reprezentują różne stany ludzkiego serca.

Ziarno padające na drogę i wydziobane przez ptaki to ci, którzy słyszą słowo, ale nie przyjmują go do serca. Słowo szybko znika, jakby nigdy go nie było. Kamienista gleba symbolizuje ludzi, którzy przyjmują słowo z radością, ale ich wiara jest płytka i szybko zanika w obliczu trudności. Ziarno rzucone między ciernie przedstawia tych, którzy wprawdzie słyszą słowo, ale troski życia codziennego i pokusy zagłuszają je, uniemożliwiając wzrost.

Wreszcie, żyzna ziemia to ci, którzy słyszą słowo, przyjmują je z otwartym sercem i pozwalają mu rosnąć i przynosić owoc. Przypowieść zachęca nas do refleksji nad tym, jaką glebą jesteśmy i jak możemy lepiej przygotować nasze serca, by Boże słowo mogło w nas zakorzenić się i przynosić obfity plon.